Sinterklaas in Lusaka

Aankomst Lusiwasi road

Inburgeringstoets voor Hazel, die verliefd werd op Piet Romeo

Kiambi

Kiambi stond al een tijdje op ons wensenlijstje en nu eindelijk is het ervan gekomen. Een beetje bang gemaakt door een collega van Paul, die het er vorig jaar rond deze tijd zo warm had gehad dat ze het ons afraadde er in Oktober naar toe te gaan, was dit mijn verjaardagskado (naast een mooie Zambike)! Wat een plek om je verjaardag te vieren.

We maken een prachtige tocht over de rivier en zijn diep onder de indruk over het aantal olifanten en nijlpaarden. Wat kunnen we dichtbij komen en wat zijn het toch een prachtige beesten.

Zambezi district – September 2013

Zambezi district is part of North Western province, situated close the border with Congo and with Angola in particular. It is not so populated but vast in size. The capital of North Western province is Solwezi, a booming dusty frontier mining town. An Australian or Canadian company is preparing the opening of what will be the biggest copper mine in Africa. This increasing economic activity already attracts numerous migrants, businesses, and Solwezi has known a chaotic expansion over the past years. When I asked whether this would also provide opportunities for the province’s local population, including people from Zambezi district, the answer was negative. The big mining companies require a minimum level of education and migrants from other towns or Lusaka are more likely to respond to that profile than the still largely illiterate populations in the province. Again, it shows the importance of good quality education. Yet, when I visited some villages in Zambezi district, the harsh reality remained that the scarcity of schools and teachers lead to situations where some 150 Grade 1 pupils have to share one teacher, which means that during one day they will be at school in shifts of about 50 pupils, each for about 3 hours. Hard for them and hard for the teachers. The Zambezi River divides Zambezi district in a West-bank and an East-Bank: both parts have their own Chief and their own language. The district administration in everything it does has to strike a fine balance between the two sides. That is also true for the programme we came to visit. The initial 20 communities that could enter the programme were equally divided over the two sides. The West Bank in particular is difficult to reach when it rains. Some parts are cut off from the outside world between January and June. There are no roads on the West Bank, just sand paths: this makes even bicycling difficult. Teachers who work in the villages in January bring supplies for a couple of months. Poverty is striking. Productivity is low and during the so-called lean season many families are depleting their maize or cassava stock and have to rely upon informal support mechanisms. There are few other income earning opportunities – also given the low level of economic activity, the difficult access to markets, and the poor state of agriculture. Few families cultivate rice as a cash crop and are able to earn something through this. It is hard to find what we would call a ‘normal’ family: parents with children.

First, many or even most children do not live with their father: Either because the father is living elsewhere for economic reasons or with another woman or because the father passed away. We also met several families where grandparents were caring for their grandchildren, orphans in many instances: the impact of the HIV pandemic seems an important contributor to this situation. It is hard for grandparents to take care of grandchildren who are often forced to drop out of school to help out at home – girls in the first place. Where poverty is widespread the solidarity of the extended family or the village is not an obvious safety net. Children who live with a disability are extremely vulnerable to neglect. We met a 14-year old girl who lived on her own as she was chased away by her family. We also met a grandmother who was caring for her mentally (slightly) retarded grandson who never went to school and clearly was in an extremely fragile nutritional state. It was very difficult to hear the stories of these families and the hardship they endure.

The mother, I wrote about

The Government programme that I advise identifies these poor and vulnerable families and provides them with a monthly allowance of about 12 US dollar. For a family of five this is roughly enough to purchase an extra meal a day: A significant change for families who tend to live on one meal per day. Yet, the money is also used for other purposes: clothes for children, soap, some fish perhaps, to pay for cost of schooling, and also to by seeds, fertiliser, or to start a small business. We are managing a four-year impact evaluation to demonstrate the impact of the programme and the findings we released this year are impressive – including on poverty. We also found that local economies benefit: every dollar generates 0.7 dollar in local economy multiplier effects. The Government is now considering this as its flagship programme for poverty reduction and increased the budget significantly for 2014, meaning that across the country some 200,000 families will be able to benefit. We argue that a country such as Zambia, where tax revenues continue to increase on the wave of high global copper prices and the growth this creates, can afford much more: better education, better infrastructure, more support to agriculture among other things.

On the way back to the district capital where we stay we meet one of the village teachers. He is walking back to the village and in his bag he has this month’s allowances for the families who benefit from the programme in his area. He walked 15 kilometres to the bank in the district town and the same distance back to his village. He receives an allowance to spend the night in town but not more than that. Still he is very motivated to play his role in the programme, like hundreds of other teachers across the country. Fantastic.

Trip naar South Luangwa

Samen met Marjon en Peter en kids maken we een prachtige reis naar South Luangwa National Parc, een van de mooiste wildparken in Zuidelijk Afrika. Het park ligt in Oost Zambia.

Op maandag moet eerst de auto die Marjon en Peter huurden worden opgehaald. Uiteindelijk rijden we rond half tien Lusaka uit richting Chipata waar we tegen de avond aankomen en de camping vinden: Mama Rula's. We blijken er niet de enige gasten. Er staat al een truck waarmee toeristen over land van wildpark naar wildpark reizen en een tweede arriveert als wij de tent aan het opzetten zijn. In het restaurant is het een gezellige boel. Er is zelfs live muziek en de volgende dag horen we dat ook ex-president Banda er was (...), die momenteel wordt vervolgd wegens corruptie - Chipata is z'n thuishaven.

Al om vijf uur 's ochtends worden we gewekt van de eerste geluiden rondom deze "overland trucks". Om half zeven zit de groep al aan het ontbijt en hebben ze hun tent alweer ingepakt. Wij komen ondanks al dit rumoer iets later op gang maar rijden toch ook redelijk vroeg de camping af. Na een bezoek aan de supermarkt en de lokale markt vervolgen we onze reis richting Mfuwe. 

De weg is redelijk goed en voert ons door een prachtig heuvelachtig landschap met relatief lage bebossing. Het laatste stuk wordt er aan de weg gewerkt. Vlak voor het park slaan we linksaf richting de campsite. Vlakbij de camping komen we een groep olifanten tegen!

De camping, Wild Life, is prachtig gelegen met uitzicht over de rivier. Een Britse dame die al tien dagen op de camping staat vertelt dat de olifanten bij haar aan de tent stonden. Maar nu het drukker is zal dit niet zo snel gebeuren verwacht ze. 

De volgende morgen maken we onze eerste safari trip. Prachtig! We zijn onder de indruk hoe dicht je bij dieren kan komen. Al snel krijgt de gids een telefoontje dat er luipaarden zijn gespot. We zien twee luipaarden door een geul lopen en langs de geul staan wel acht safari auto's om hen goed te kunnen zien. Echt een "luipaard op de catwalk". Wat een mooi beest!

Later hebben we geluk en zien we als eerste (en dus als enigen) een leeuw. Verder zien we hyena's, zebra's giraffen, olifanten, puku's (soort antilopen), wrattenzwijnen en vele hippo's (nijlpaarden). Van de zogeheten big-five ontbreekt alleen nog de buffel. Die zien we de volgende dag als we een  avond safari maken.

De vaders maken met hun dochters Noa en Roos nog een echte "walking safari". Hiervoor moet je ouder dan 12 zijn dus de andere kinderen mogen dit nog niet. Wij hebben bij de tent onze eigen safari met stelende apen die ons telkens weer te slim af zijn. Dan blijkt de auto weer open te staan en als we daarheen hollen om ons eten te redden gaan ze er met het brood en de appel van de ontbijttafel vandoor.

Marjon en ik mogen de volgende ochtend, terwijl Paul en Peter de boel inpakken, ook nog een "walking safari" maken. Wij besluiten niet eerst naar het park te rijden maar gewoon vanaf de camping te gaan lopen. We leren van alles over sporen, diverse soorten poep, en genieten van het lopen, de vogelgeluiden en zien vooral het eerste uur veel olifanten en giraffen.

Op de terugweg besluiten we te rijden tot Katete waar we overnachten in een Community Centre. We kunnen in de tenten terecht omdat de kamers bezet zijn aangezien er een groep vroedvrouwen slaapt die een training volgen. Een van de dames zit het haar van een andere dame in te vlechten als wij op ons eten zitten te wachten. Dat willen onze dochters ook wel en nog voor het eten op tafel staat hebben de dames allemaal ingevlochten haar. Als dank bieden we alle vroedvrouwen een drankje aan waarop zij voor ons gaan dansen. Wat een feest!

Neefje Calle

De nieuws aanwinst in de Quarles van Ufford familie, neefje Calle!

Verlof in Nederland

Spa op de Scheidiuslaan

Klimbos

Geografen kids

Prachtige fietstocht door Broek en Waterland

Met drie prachtige kinderen

Bezoek aan Rotterdam

Coole meiden gaan op zeilkamp

Zaanse dijk 

Op stap met een echte Harry Potter fan

Als je de boeken zeven keer hebt gelezen, wanneer je kamer vol met posters hangt van Harry Potter en we op de screensaver van je computer de hele cast van Harry Potter langs zien komen, dan mag je jezelf toch met recht een echte Harry Potter Fan noemen. Over wie heb ik het: onze dochter Noa. Voor haar verjaardag trakteer ik haar dan op een trip naar Londen met Oma waar we de Warner Bros Studio in Watford gaan bezoeken.

We vliegen met Easy Jet vanuit Duitsland naar een van de vliegvelden buiten Londen. Op het vliegveld kopen we kaartjes voor de bus van het vliegveld naar Londen. Lekker handig denken we. Eenmaal aangekomen, vinden we de bus gemakkelijk en deze brengt ons naar één van de grote trein- en busstations. Van de ene bus, stappen we over op zo'n mooie dubbeldek bus die ons tot dichtbij ons hotel brengt, denken we.... De afstand blijkt lopend met bagage toch nog flink tegen te vallen. Gelukkig zie ik dan taxi's staan voor een ander hotel. Een van deze taxi's is zo aardig ons naar ons hotel te brengen, waar we moe in lobby neer ploffen.

's Middags bezoeken we de Londen bridge, laten we ons door de stad heen rijden, eten we een ijsje om doodmoe in ons hotel terug te keren. De volgende dagen bezoeken we de Tate Gallery, de Big Ben, de wissel van de wacht en moet er voor Noa ook nog wel geshopt worden.

Maar ja het hoogtepunt is en blijft ons bezoek aan de Warner Bros Studio waar de films over Harry Potter is opgenomen en we ontdekken hoe de speciale effecten gemaakt worden.

De terugweg blijkt nog een hachelijke onderneming daar we in een enorme file terecht komen. Meerdere mensen missen hun vlucht, wij gelukkig net niet!