dinsdag 31 maart 2009

Phu Quoc en Mekong delta


Profiterend van een korte schoolvakantie maakten we een trip naar Phu Quoc eiland en de Mekong regio in zuid Vietnam. We begonnen op Phu Quoc eiland – in het uiterste zuiden van Vietnam tegen de grens met Cambodja - waar we genoten van de warmte, de zon en de zee. Natuurlijk waren het zwembad en het strand populair bij Noa, Annique en Thomas. Daarnaast verkenden we het eiland en bezochten een peperplantage en een vissausfabriek (Phu Quoc heeft een uitstekende reputatie op het gebied van vissaus!). Met z’n vijfen achterop drie brommers reden we over het prachtige tropische eiland, zagen we krokodillen en zwommen we bij een waterval. Een onprettige tropische verrassing was de kwal die zich in Annique’s been vastbeet, toen we aan het zwemmen waren op een afgelegen strand. Erg pijnlijk voor Annique en nadat de lokale bevolking haar been met water en waspoeder ‘behandeld’ had, reden we snel terug naar het dorp. In het hotel begrepen we dat een beet van een kwal met azijn behandeld moet worden – dus dat knoopten we in onze oren. We lieten de lokale dokter er nog even naar kijken want het zag er indrukwekkend uit (een week erna nog steeds). Met de zalf van de dokter en het ijs en de repen groene papaya van het hotelpersoneel (waarmee we het been inwikkelden!) was alles onder controle. De zee zijn we niet meer in geweest.
Na een paar dagen Phu Quoc begon onze tocht dwars door de Mekong delta naar Saigon/ Ho Chi Minh City. Een prachtige tocht langs uitgestrekte rijstvelden, overal water, en fantastische bedrijvigheid langs de wegen. De Mekong delta is de ‘graanschuur’ van Vietnam en verzorgt een belangrijk deel van de aanzienlijke rijstexport – maar er worden ook op grote schaal zeevruchten en vis gekweekt en de regio zindert van de economische activiteit (al is ook Vietnam stevig getroffen door de economische crisis). Wij reisden van Rach Gia naar Can Tho, de economische en toeristische hoofdstad van de streek. We maakten een paar boottochten om ‘drijvende markten’ te bezoeken (in boten op het water) en lieten ons een enkele keer aan land zetten voor weer een markt (blijft fascinerend – net zoals onze kinderen dat zijn voor de Vietnamezen) of een café waar we onze favoriete zwarte koffie met ijs dronken. We verhuisden van een hostel met kinderen op schoolreis naar de familiekamer in een leuk hotel aan de rivier en kochten een voor Noa een vlieger om mee te doen met de kinderen van Can Tho. We hadden bedacht om per speedboat naar Saigon te varen maar dat ging helaas niet door (boot kapot) dus regelden we aan auto. Ho Chi Minh City bleek een prettige stad, dynamischer dan Hanoi – al hadden we niet genoeg tijd om veel te zien.

Kwallenbeten
Wie naar zee gaat, doet er goed aan een klein flesje azijn mee te nemen. Mocht een kind gebeten worden door een kwal, spoel de beet dan af met een beetje azijn. Spoel de beet niet af met zoet water en wrijf er ook niet over. Tegen de jeuk kan een anti-kriebelzalf gebruikt worden.

zondag 8 maart 2009

Kleine ergernissen

Direct na mijn studie werkte ik ooit bij stadsdeel de Baarsjes. Mijn taak was om de gegevens van een tevredenheidsonderzoek onder buurtbewoners te analyseren. Ik herinner me nog goed dat hondenpoep bij de top 3 stond van zaken waar bewonders van de Baarsjes zich aan ergerde. Als ik het me goed herinner stonden de losliggende stoeptegel en de hangjongeren ook vrij hoog in de top tien.

Wat zou hier in de top 3 komen? Ik denk dat geluidsoverlast als gevolg van breken en bouwen hoog zouden scoren. Op dit moment wordt aan het eind van onze steeg een enorm huis neergehaald. Het boren en hameren begint 's morgens vroeg en gaat de hele dag door. En dan hebben we nog geluk dat het niet onze directe buren zijn. Bij andere nederlanders wordt het buurhuis afgebroken en kwam een groot deel van het dak in hun tuin terecht. Gelukkig was er op dat moment niemand in de tuin, want die zou het niet hebben kunnen navertellen.

Hondenpoep is hier minder een issue, alhoewel wij toch ook af en toe uit moeten kijken voor poep in de steeg. En je ergeren aan losliggende stoeptegels is nog een brug te ver. Hier scoort het ontbreken van putdeksels hoog. Ik heb zelfs in de krant gelezen dat er al meerdere kinderen in verdronken zijn. Als wij langs het meer fietsen of lopen met de kinderen zorgt dit bij voor veel extra stress. Soms zijn de putten wel afgeschermd met takken, maar soms ook niet. Waarom er niet gewoon een deksel op kan liggen is me een raadsel.

Waar ergeren wij ons nog meer aan? Ik denk aan het verkeer en dan met name het getoeter in het verkeer. Het is geloof ik zelfs in de wet vastgelegd dat je hier moet toeteren om te waarschuwen dat je eraan komt. Het gevolg is dat er constant getoeterd wordt, waar wij (de vietnamezen horen het waarschijnlijk niet meer) helemaal gek van worden.
Verder kan ik me flink ergeren aan onze huisbaas, die altijd het slechtse moment uit weet te zoeken om langs te komen (als je net zit te eten of als je net een kind in bed aan het leggen bent). Als iets in huis stuk gaat (en helaas dat gebeurt VAAK) dan stuurt hij iemand langs om het te maken. Net als in Senegal kiest hij dan waarschijnlijk de goedkoopste oplossing die vaak weinig duurzaam is. Zo begon de boiler vorige week te lekken. Inmiddels zijn we twee bezoeken van de loodgieter verder en lekt de boiler niet meer, maar hebben e ook geen warm water meer en sinds vanochtend helemaal geen water.