Bac Ha en Sa Pa

De “herfst” vakantie gebruikten we voor een trip naar Bac Ha en Sa Pa in het bergachtige noord-west Viet Nam. De bevolking van deze regio vertegenwoordigd een grote verscheidenheid aan etnische minderheidsgroepen. Zoals op onze foto’s duidelijk te zien is, zijn kleding en andere uiterlijke kenmerken een belangrijk middel voor etnische minderheden om hun identiteit te benadrukken. Minder zichtbare kanten zijn de relatief grote armoede onder deze groepen, ook in de zin van toegang tot scholing of gezondheidszorg, hun beperkte culturele rechten, en hun onduidelijke positie als “eigenaren” van het bergland waar de meeste groepen al leefden lang voordat Viet Nam als staat ontstond. De overheid investeert wel veel in het bouwen van wegen, scholen, en irrigatiekanalen in deze regio maar is op z’n minst terughoudend als het aankomt op het toekennen van het recht op land of het erkennen van etnische belangenorganisaties (die niet bestaan, althans officieel). Alle folklore wordt wel gestimuleerd want toerisme is een belangrijke bron van inkomsten. Tijdens onze trip werd het wel duidelijk dat degenen die het meest verdienen aan het toerisme niet behoren tot de etnische minderheden – dat zijn vooral “import” Vietnamezen met geld en contacten.
Wij namen de nachttrein naar Lao Cai en kwamen wat slaperig aan in deze grensstad. Gelukkig kon er om 5.00 al ontbeten worden op het station (dat kan op die tijd eigenlijk overal in Viet Nam). Met het vanuit Ha Noi reeds geregelde busje stopten we natuurlijk nog even op de grens met China en reden we daarna vrijwel direct door naar de Can Cau markt (zie fotoboek). Een etnische markt uit een plaatjesboek die eigenlijk vrij precies leek op de Peul markten uit West Afrika – zelfde kleuren, beesten, artikelen, gereedschappen (op de Chinese pornodvds na dan). Interessant om de contrasten te zien: oude vrouwen zonder gebit maar met mobiele telefoon bijvoorveeld. Verder zagen we best al wat toeristen op deze afgelegen plek. De volgende dag bezochten we de markt van Bac Ha, waar we logeerden, en die was al volledig ingericht op veel toeristisch bezoek. ’s Middags maakten we nog een korte tocht op 3 xe om (motortaxi) in de omgeving van Bac Ha. Dat was erg vermakelijk en onze motortaxi’s bleken goede gidsen: we bezochten een oude Frans paleis en een huis van een H’Mong familie waar we een glas sterke maiswijn kregen.
De tweede bestemming was het hooggelegen Sapa – een bekend oord voor toeristen en dat bleek ook. Hier was weining authentieks aan, vooral door de door import Vietnamezen gerunde toerisme industrie. Sapa is wel prachtig gelegen boven op een berg, is daarom ook een stuk koeler, en als je alle bebouwing en aangelegde rijstterassen weg zou denken doet het bijna Zwitsers aan. We logeerden in een mini hotel-restaurant gerund door een hotelschool voor kinderen uit kansarme gezinnen. In dezelfde straat ontmoetten we Mister Dao die nog een wandeling door de vallei voor ons organiseerde (zie foto’s) en bij vertrek nog een kilootje spinazie uit eigen tuin meegaf voor in Ha Noi! Dat was een mooie laatste dag waar de voorlaatste gehuld was in regen, laaghangende wolken, en een zieke Noa. De terugreis – ook met de nachttrein – was aanmerkelijk zwaarder dan de heenreis omdat nu de ariconditioning in de trein, die slechts één stand heeft, op volle kracht functioneerde en daarmee onze slaapcoupé tot vriesvak omvormde. Gelukkig kwamen we om 4.15 al aan!

Meer foto's: klik hier