Pakjes avond

Daar zit je dan met je goede fatsoen. Volg je manlief naar verre oorden als Vietnam, zit je man in Nederland en jij in Hanoi en dat op pakjesavond! Gelukkig is er nog de Nederlandse gemeenschap die zorgt voor wat vertier. Op pakjes avond wil een van de pieten wel een zak kadootjes brengen en zo geschiede. Net voor het naar bed gaan, gaat de bel. Annique rent naar haar kamer (bang), terwijl Noa en Thomas naar de deur rennen (opgewonden en nieuwsgierig).

Rijden op een buffel

Annique had dit weekend een wel heel bijzonder verjaardagsfeestje, namelijk rijden op een buffel. Wat een fantastisch idee! Voor Annique was het kalfje al groot genoeg, Noa, Lara en Sacha gingen uiteraard wel op de grote buffel.

Bloemen en plakband

Dit weekend kocht ik bloemen. Zeer tevreden dat ik de prijs in vietnamees kon vragen en zo waar ook het antwoord kon verstaan was ik heel trots dat ik ze voor 1/3 kocht van wat ik vorige keer betaalde. Eenmaal thuis ontdekte ik echter dat het niet erg verse rozen waren. Om elke roos blijkt een plakbandje te zitten zat om te voorkomen dat ze uitkomen.Waar je allemaal al niet op moet letten...

"Made in Vietnam"

Daar het weer begint te veranderen en ik niet genoeg kleding voor de kinderen heb ga ik er deze week op uit samen met een Duitse vriendin. Achterop haar brommer gaan we de stad in om eens te kijken wat er zoal in de "Made in Vietnam" winkels te vinden is. Ik heb er al veel over gehoord en gelezen, maar nu eindelijk zelf op onderzoek uit.

Zigzaggend door het centrum van Hanoi, gaan we van winkel naar winkel. Het zijn stuk voor stuk hele kleine winkeltjes vol kleding van onder andere Gap, de Hema, Zara, Esprit die hier (of in de regio) wordt gemaakt. De kans op slagen is niet zo groot daar er vaak maar een of twee maten van een model te vinden is, een deel van de kleding niet in de rekken hangt en je dus afhankelijk bent van het humeur van het personeel of dit uit die zak gehaald kan worden, maar als je iets vind dan kost het geen hap. Uiteindelijk vind ik wel een paar leuke dingen, dat scheelt weer wat kilo's voor de opa's en oma's!

Pepernoten bakken

Terwijl Paul zich tegoed doet aan hond, paard en gefrituurde bijen, bereiden wij thuis de komst van Sinterklaas voor door pepernoten te bakken. Daar we de zowaar in een huis met schoorsteen wonen, die het niet doet, maar nu dan toch een functie, willen de kinderen dit weekend uiteraard hun schoen zetten. De meiden maken prachtigste kleurplaten voor sinterklaas en Noa zorgt ook nog voor een wortel voor het paard van sinterklaas. Ook de Nederlandse school helpt mee tradities in ere te houden door de komst van Sint uitgebreid te bespreken. De kinderen komen thuis met het nieuws dat de pepernoten nat zijn geworden door de recente overstromingen in Hanoi en Sint erg koude tenen heeft. Vandaar dus het bakken van eigen pepernoten. Ook ligt er een paar warme sokken zijn klaar bij de schoenen voor Sinterklaas. Leuk om te zien hoe serieus Noa en Annique het allemaal nemen.

Mission to the North of Vietnam

Recently, I made a first trip to the northwestern mountain provinces of Viet Nam. I participated in a mission of the Government’s Ethnic Minority Committee together with a couple of people from embassies and the World Bank. It was all part of a review of the program for ethnic minorities. Viet Nam has some 50 different ethnic groups. The minorities only make up some 10% of the population but more than half of the ethnic minority people live under the national poverty line. In North Vietnam they mostly live in remote mountainous areas, do not speak Vietnamese, and practice subsistence agriculture; they cultivate rice on terraces, as well as some corn and cassava. The northern provinces are frequently hit by floods, cold weather, and storms which makes life difficult and people vulnerable. This is a rather sharp contrast with the beautiful green hills and mountains we drove through on our trip. Up in the mountains it was very cold (5-10 degrees at night) and it had been a long time I had not experienced such chilly weather. We stayed in some of the tourist villages but also in small district towns were the local authorities received us with hospitality. This meant lots of drinking! During lunch as well as dinner. Rice wine, which tastes like jenever. Impossible to refuse the multiple toasts. Oh, you have 3 children … let’s toast to that. Oh, you work with UNICEF …. The food also was special: mostly delicious vegetables, chicken, shrimps but also turtle meat, eel, horse and dog meat, black chicken and fried or boiled bees (which I all tried) and baby duck from the shell (which I politely refused)! Everything washed away with more rice wine. And then back to work in the afternoon. Mostly long meetings but also walks through villages and an occasional chat with a farmer or some children. These type of encounters were not favored though by the authorities who preferred we stayed in meetings. A fascinating trip altogether – and certainly a region to visit with the family as well.

Annique vier jaar

Voor jou geen prinsessen meer! Een piratenfeest moet het worden. De voorbereidingen zijn al dikke pret. Paul en Noa tekenen een prachtige schatkaart, die ze in stukjes in ballonnen verstoppen. Het doorprikken van de ballonen bleek een grote hit. Annique zelf vindt het allemaal zo spannend dat ze pas kan gaan genieten als ze met haar piratenvrienden lekker boven mag gaan spelen terwijl de ouders beneden een biertje of wijntje drinken. 

Halloween in To Ngoc Van

Elk jaar blijkt er in onze wijk Halloween te worden georganiseerd. Dit willen wij ook wel eens meemaken. Paul heeft ons huis zelfs opgegeven voor "trick and treat"" zonder precies te weten wat dit inhoud. Vlak voor de grote dag, zit hij wel even met zijn handen in zijn haar. Wat te doen? Hij besluit zich te verkleden als spook en de kinderen op te wachten op een ladder achter onze poort. Ik zorg voor snoep, wat sneller op blijkt te gaan dan gedacht daar hij in eerste instantie de kinderen zelf snoep laat pakken in plaats van hen met mate snoep te geven. Maar hij leert snel! Terwijl Paul spookje speelt, loop ik met de kinderen door de wijk en kijk met ogen uit. Mensen hebben hun huizen prachtig versierd en verbouwd. Soms moet je zelfs door een donkere tunnel naar binnen kruipen. De kinderen lijken nauwelijks oog te hebben voor al de mooie versieringen maar des te meer voor al het snoep. Toch wil vooral Annique de weken na Halloween niet meer alleen naar boven. Al dat gegriezel heeft dus toch meer indruk gemaakt dan ik dacht.

Heftige overstromingen ook in ons huis

Heftige overstromingen door hevige regenval teisteren Vietnam. Ook in Hanoi merken we dit. Ik heb nog nooit zoveel regen zien vallen uit de hemel en zo lang achter elkaar. Ons dak bleek dit niet aan te kunnen. Gisterochtend om zeven uur 's ochtends zagen Paul en Thomas, die bij ons meestal als eerste op zijn, opeens water van de trap afkomen. En daar was ik dan, met het slaap nog in mijn ogen, in de weer met plastic teilen. Maar er was teveel water. Paul had ondertussen de huisbaas gebeld die met een ladder het dak omging om te zien wat het probleem was. Wat bleek, de waterafvoer zat verstopt met troep en bladeren die op het dak hadden gelegen. Toen hij de afvoer weer vrij had gemaakt, kon het water weg. Gelukkig was er weinig schade daar veel van onze spullen op zolder in plastic dozen zaten. De stroom water die van de trap af was komen zetten had wel flinke indruk gemaakt op de kinderen!

Het regent nog steeds en sommige wijken zijn onbereikbaar en hebben geen electriciteit.

 

Hoi An in beelden

UN Day

Net voor de autumn break werden we op school uitgenodigd om UN day te vieren. Onvoorbereid zat ik met de handen in het haar: wat moet Noa in hemelsnaam aan? Gelukkig bleek ik nog wel wat rood, wit en blauw lint te hebben die ik aan elkaar heb gestikt. Gelukkig staat  Noa alles goed. Dat moet volgend jaar beter!

Op de dag zelf zat ik samen met honderden andere ouders te wachten tot de viering zou beginnen. Niet wetende wat te verwachten, was ik stiekem best een beetje onder de indruk. De 63 verschillende nationaliteiten op school kwamen vlagsgewijs voorbij. Alles leek tot in de details voorbereid. De studenten verschenen in nationale klederdracht ten tonele. De speeches waren weinig kindvriendelijk, de liedjes des te lieflijker.

Na afloop is er een internationale lunch. Hierover hebben we ons hoofd niet hoeven te breken. De Nederlandse pannenkoeken doen het altijd goed.

Noa zingt mee met Australisch meisjeskoor

Vorige week hadden we twee Australische meisjes te logeren (Zoé en Keira). Ze maakten deel uit van een groep van 53 meisjes van het Australische Meisjes koor dat bij zijn wereldtoer (Ierland, Schotland, Engeland en Vietnam) ook Hanoi aandeed. Daar Noa meezingt in het UNIS koor mocht ze meezingen. Ze genoot!
 

Fiets perikelen

Noa kreeg voor haar verjaardag een fiets, die we meenamen naar Vietnam. Helaas vergat de fietsenmaker het voorwiel in te pakken en daar zaten we dan met een mooie fiets zonder wiel. Gelukkig deed de post zijn werk en afgelopen weekend kwam het wiel alsnog aan. Uiteraard moesten we nu meteen een fietstochtje maken. Annique op de aanhangfiets, Noa op haar nieuwe fiets en Thomas in het stoeltje bij mij op mijn oude trouwe fiets die ik ooit op Texel kocht. En toen ging het regenen.... Samen met anderen Vietnamezen die de scooter even aan de kant zette wachten we onder een afdakje tot de ergste regen was overgewaaid.

Waterpoppen show

Wat doe je met je kinderen in het weekend in Hanoi? Eén mogelijkheid is om naar het Openluchtmuseum te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Na enig aandringen, het lijkt wel of de ouders altijd enthousiaster zijn dan de kinderen, kregen we ze zover hun speelgoed achter te laten en mee te gaan de warmte in: op naar de poppenshow.

Wij, Paul en ik dan, de kinderen vonden alleen het zwembad en strand wel prima, vinden het na Dakar een feest dat er hier zoveel verschillende dingen te doen zijn. Aangekomen in het Museum, zijn we verbaasd te zien dat dit museum ook zo druk bezocht wordt door de Vietnamezen zelf. Hoogtepunt voor de kinderen was waterpoppenshow te zien. Deze vorm van kunst is al meer dan 100 jaar oud. De show was redelijk moeilijk te volgen voor ons, maar leuk om naar te kijken. De poppen worden bediend door mannen en een enkele vrouw die achter een bamboo afheining in het water staan en met stokken de poppen laten bewegen.eHet geheel wordt begeleid door live muziek.

Moon Festival

Ergens eind september wordt het Moon Festival gevierd. Het is een festival met ronddansende draken, drumbeats die door je lijf trillen, mooncakes die wij nog moeten leren waarderen en temperaturen die het kookpunt bereiken. Maar het is vooral een kinderfeest, dus probeerden we overal zoveel mogelijk moonfestivalletjes mee te pikken: op school en zomaar bij ons in steeg...




 

Terugblik na een maand

We zijn nu meer dan een maand in Hanoi en sinds twee weken in ons nieuwe huis wat al redelijk thuis begint te voelen. Paul vond het huis toen ik in Nederland was met de kinderen en toen we na een gezamenlijke vakantie in Frankrijk en Nederland hier aan kwamen, was de container er ook. In tegenstelling tot Dakar, kwam deze snel uit de haven.

Noa’s nieuwe school is voor Nederlandse begrippen super groot (799 studenten in totaal). Ze heeft een leuke juf uit Ierland als ik het goed heb. Aangezien we nog geen auto hebben neemt ze nu de schoobus, wat ze super stoer vind.

Annique en Thomas gaan naar “Rainbow school”. Dit is een kleine internationale kleuterschool (5 klassen). Annique heeft het er super naar haar zin, Thomas moet nog een beetje wennen, maar begin took langzaam aan zijn draai wel te vinden. Om kwart over twaalf haal ik ze weer op.

Wat we missen van Senegal:
Onze vrienden
Het mooie weer en vooral de blauwe hemel in Senegal
De heerlijk mango’s met name in het mango seizoen
Het stokbrood, de locale Senegalese gerechten “Tiebo Dieng” en “Yassa Poulet”
Het strand
De concerten bij het Frans Cultureel Centrum
Het onderhandelen en de grappen makerij die daarbij hoorde
Frans te kunnen praten

Wat we missen van Nederland:Jullie!!!
Kaas, pindakaas, drop en de chocolade mousse
De mooie fietspaden
Het bos

Wat we hier geweldig vinden:
Het eten!
Massages
De goedkope en goede taxi’s met meter (hoef je niet steeds te onderhandelen over de prijs)
De groene en goed onderhouden parken
Dat je kan fietsen, alhoewel soms wel stressvol met al dat getoeter om je heen

Dingen die ons opvallen in Hanoi:Vrouwen dragen hier bijna allemaal broeken (wat praktisch is op de brommer)
Gezinnen zijn klein en het leeftijdsverschil tussen het 1e en 2e kind is gemiddeld 5 jaar
Mensen lijken altijd bezig te zijn
Ze zijn dol op Karaoke en luide muziek.

 

One month in Hanoi

We are more than a month in Hanoi now!!! Since three weeks in our new house. It has been going very fast, at least in my perception. In the five weeks that I was in Holland with the kids Paul found a house and when we arrived in Vietnam, our container had arrived. So actually we could have moved into the house after a week. But I needed a few more days, to prepare the house, clean everything (it is amazing how much dust we brought from Dakar including a dead mouse….). So we stayed another week in a very nice apartment complex, while the kids started their school.

Noa’s new school (United Nations International School– http://www.unishanoi.org/) is enormous with almost 800 students. She has a nice teacher called Susan Hoy. Since we have no car yet, Noa is taking the school bus which she really likes. I do not know how many busses there are, but certainly a lot more than in Dakar!!! I was impressed by the way it is organized.

Annique and Thomas are going to Rainbow school. This school is also bigger than the Rainbow school in Dakar, but still quite small (5 classes). Annique is doing great, although she still mentions her friends from Rainbow in Dakar and especially Miss Elaine. Thomas is now starting to like to go to school. He needed a bit more time.

Things we miss about Senegal :
Our friends!!!!
The swimming pool at the Club Atlantique
The delicious mangos especially during the mango season
French bread, Tiebo Dieng and Yassa Poulet
The beach
The concerts at the French Cultural Centre
Bargaining and laughing
Speaking French
Tiji (French channel for children), Noa loved to watch this

Things that we do NOT miss about Senegal:
The dust
The traffic Jam
Endless ongoing meetings who usually started much later than planned
Power cuts

Things we really like about Hanoi:
The food!
Having a bar on walking distance
Massages
That you can order your food in small shops near your house by phone and they will deliver it
The lakes and parks all around town
The possibility to move around on bicycles and to make interesting tours

Things we notice about Hanoi:
Women wear trousers (which is practical on the scooter)
Families are small, two kids is usually the maximum number
People always seem to do something or to be going somewhere
They love Karaoke and loud music
Scooters, scooters and more scooters.

We miss you all,

Take care,

Lieke, Paul, Noa, Annique and Thomas

Unicef uitje naar Tam Dao

Unicef organiseerde afgelopen weekendje weg voor haar staff en wel naar Tam Dao.Voor ons een leuke kans iets van het land te zien en voor Paul een kans de familie van zijn collega'ste leren kennen. Naast een ander Canadees gezin, bleken we enige familie van de Internatiomal staf die zich vrij had gemaakt mee te gaan.

Verzamelen was om half acht voor het Unicef kantoor. Wij kwamen om 8:35 aan en wat bleek tot onze grote verbazing, we waren de laatste en we konden direct vertrekken. Welkom in Azië!

De tocht naar Tam Dao was prachtig, vooral het laatste stuk de berg op. Het hotel waar ze ons hadden ondergebracht bleek redelijk basic te zijn (harde bedden, simpel sanitair), maar prima voor één nacht. Het eten bleek voor de kinderen meer het probleem, alhoewel de rijst en de kip altijd wel ok is. Dapper probeerde ze die met chopsticks te eten aangemoedigd door de andere aan de tafel.

We bezochten (uiteraard) een Pagode (tempel) waar Paul en waterval. Zowel bij de toegangsweg naar tempel als de waterval was een levendige souvenirs markt ontstaan en kon je samen met je vrienden op de foto worden gezet door de vele mannen met camera's die er rond liepen in de hoop wat aan ons bezoek te verdienen.

Uiteraard was er 's avonds na het eten een Karaoke show. Noa was erg moedig en deed enthousiast mee en danste met de andere kinderen.

Het bed bleek redelijk beroerd te slapen, maar dat mocht de pret niet drukken.

Nieuwe start

 

Een lange reis met verrassend vrolijke kinderen (Paul had ze vooraf lekker gemaakt door over de vele films en spelletjes te vertellen) bracht ons van Kuala Lumpur naar Hanoi. Diep onder de indruk van de luxe van het vliegveld van Kuala Lumpur, viel de aanblik van het vliegveld en de toilet in Hanoi weer vies tegen.

We verblijven momenteel in een gemeubeld appartement. Het blijkt stof- en miervrij, lakens worden elke dag vervangen, wat een luxe. Het zwembad, de speeltuin, de speelkamer en sportvelden zijn zeer welkom daar we slechts een beetje speelgoed en een paar spelletjes bij ons hebben. Ontbijt wordt 's ochtends geserveerd in een grote zaal. Het is een soort van lopend buffet wat prachtig klinkt, maar met drie kinderen verre van ideaal is. Je blijft heen en weer lopen om ze te voorzien van wat te eten en drinken en je zelf nauwelijks toekomt aan je eigen ontbijt. Wat dat betreft is die ontbijttafel waar alles op staat wat je nodig hebt toch beter.

Enkele dagen verder:
Paul is weer aan het werk en de kinderen zijn begonnen met hun school. De eerste dag zat vooral ik met dikke wallen aan het ontbijt, waarom maak ik me drukker dan hen over hun eerste schooldag. Daar doe ik toch iets fout. Noa gaat naar UNIS, een UNITED NATIONS internationale school en vind haar draai erg makkelijk. Annique en Thomas breng ik naar "Rainbow school". Annique treft het met een klas vol Nederlandse kinderen en voelt zich er al snel thuis. Thomas daarentegen heeft meer moeite en wil veel liever bij zijn moeder blijven. Ik pendel heen- en weer tussen ons huis, waar onze spullen inmiddels staan en begin met het inrichten en de school.

Zomer 2008

Noa en Marit doen samen mee aan de avond vier daagse. Vier avonden lopen ze 5 kilometer met Kilian of Opa Hugo. Goed gedaan meiden!

Neefje Camiel

Bij oma oma in Zwijdrecht

 

Noa viert haar zevende verjaardag ook nog een keer met familie en vrienden in Nederland. De bofkont. We hebben geluk met het weer en geluk met het mooie huis van Opa en Oma waar we al zoveel feestjes in de tuin konden vieren!


Een weekje logeren we bij Kilian en Saskia in Wageningen op de Otto van Gelreweg.

 En dan gaan we voor het eerst met de kinderen kamperen. Daar we niet meteen in camping spullen wilden investeren, huurden we een ingerichte tent op een camping in Frankrijk. Het blijkt een hele kleine sympathieke camping te zijn gerund door een Nederlandse familie. Dit is de eerste zomer dat ze open zijn. Het is een zeer luxe vorm van kamperen met een koelkast en zachte matrassen. De kinderen vinden het het einde! Op de camping is een trampoline, een grote zandbak en er zijn cavia's. Op de camping hebben we afgesproken met Bart en Anouka, goede vrienden uit Senegal en zeer ervaren campeerders. Dit is echt vakantie!