Sinterklaas

Via skype belt Sinterklaas de kinderen die zich hebben verzameld bij de Residentie en laat weten dat hij wat later zal komen daar hij Zielepiet kwijt is. We zien "live" op een groot video scherm hoe hij in een zwanenboot stapt op het Chuc Bac Lake en verdwaalt met de fietstaxi. Gelukkig komt alles goed en komt hij toch nog aan op de residentie op de motor met piet achterop!!

Als altijd, staat Noa vol zelfvertrouwen bij Sinterklaas. Annique daarentegen is ook dit jaar weer een beetje nerveus. Ze vindt die baard van Sinterklaas maar niks (en geef haar eens ongelijk) en ook is ze bang voor die veel te zwarte pieten (wat best opmerkelijk is als je weet dat ze heel haar hele leven jn Senegal woonde). Maar, zegt ze, `e zijn veel zwarter dan onze Sophie en Daniel uit Senegal en dus eng. Dat Sinterklaas snoep en cadeaus uitdeelt maakt voor haar op het moment dat ze voor hem staat even geen indruk. En Thomas? Ja die vindt het ook wel een beetje spannend, maar niet meer dan een beetje. Hij laat Sinterklaas zelfs even zien wat dat nu is taekwondo!

En wij, wij zijn stiekem wel een beetje blij dat die oude man weer vetrokken is naar Spanje, want al die opwinding in huis is leuk, maar moet ook weer niet te lang duren.

De promotie van PERMETA

Voor de promotie van Meta en Per vlieg ik samen met Noa voor een weekje terug naar Nederland. Noa leeft al weken naar de trip toe en schrijft pagina's vol in één van haar vele dagboeken wat ze allemaal hoopt te gaan doen. Ik vind het bijzonder om dit samen met Noa te doen. In werkelijkheid zal ik haar als we eenmaal in Nederland zijn niet veel zien. Het wordt een gezellige volle week met als hoogtepunt de promotie van Meta en Per (http://www.permeta.nl/) in Delft. Trots op mijn "kleine" zus!

Noa geniet van het weerzien van haar nicht Kajsa waarmee ze meegaat naar school en het logeren bij haar Opa's en Oma's waar ze verschrikkelijk door wordt verwend.

We sluiten de feestelijkheden af in Sloten waar Meta en Per voor ruim tachtig mensen heerlijk eten hebben laten verzorgen. Bijzonder dat ik dit heb mee kunnen maken!

Annique 5 jaar!

Samen met Annique bak ik een taart! Dit jaar, een kasteel dit jaar versiert met parasolletjes. Voor de grote dag, nemen we met Annique het draaiboek grondig door. Het voordeel van een dochter die hierom vraagt is dat je zelf ook op de dag zelf precies weet wat er allemaal moet gebeuren.

We hebben dit geen thema voor haar verjaardag, maar gewoon wat spelletjes die we van internet haalden of die we al eens eerder deden op Noa's verjaardag. Altijd leuk is het spel wie het snel een fles water kan vullen. Gelukkig was het prima weer en konden we het buiten doen. Het spel waarbij de kinderen om de beurt moesten raden welk snoepje de heks had betoverd, door te proeven (!), was het grootste succes.

Annique geniet volop van alle aandacht en voor ons is het leuk de meisjes beter te leren kennen met wie ze in de klas zit.

Na afloop, drinken we nog gezellig een glaasje wijn met de enkele ouder die daar tijd voor heeft.... In Hanoi, hebben de meeste ouders een druk en hectisch (sociaal) leven!

r

Dokter mot en dokter Hai

Halloween is elk jaar een groot feest in de "expat" community van To Ngoc Van, de wijk waar wij ook wonen. De wijk, met zijn vele smalle en donkere steegjes en hoge huizen leent zich uitstekend voor dit griezelfeest.

Dit jaar was ik er redelijk druk mee daar ik mij door Elena had laten strikken om mee te helpen en daar zij veel op reis was, kwam er veel werk bij mij terecht. Ik maakte de kaart en een plattegrond waarop alle huizen die meedoen zijn afgebeeld. Vlak voor de grote dag, bleven de mails binnenstromen met de vraag van mensen die ook nog zo ontzettend graag mee wilde doen.

De act van  Paul en Heiman als dokter Mot (één) en dokter Hai (twee) was denk ik wel een van de topacts. De kinderen moesten alleen, zonder ouders binnenkomen, en eenmaal in onze tuin kregen ze een injectie (appelsap) voordat ze snoep mochten pakken. En dat met gehuil van een baby op de achtergrond, echt lekker "scary". 

Bac Ha en Sa Pa

De “herfst” vakantie gebruikten we voor een trip naar Bac Ha en Sa Pa in het bergachtige noord-west Viet Nam. De bevolking van deze regio vertegenwoordigd een grote verscheidenheid aan etnische minderheidsgroepen. Zoals op onze foto’s duidelijk te zien is, zijn kleding en andere uiterlijke kenmerken een belangrijk middel voor etnische minderheden om hun identiteit te benadrukken. Minder zichtbare kanten zijn de relatief grote armoede onder deze groepen, ook in de zin van toegang tot scholing of gezondheidszorg, hun beperkte culturele rechten, en hun onduidelijke positie als “eigenaren” van het bergland waar de meeste groepen al leefden lang voordat Viet Nam als staat ontstond. De overheid investeert wel veel in het bouwen van wegen, scholen, en irrigatiekanalen in deze regio maar is op z’n minst terughoudend als het aankomt op het toekennen van het recht op land of het erkennen van etnische belangenorganisaties (die niet bestaan, althans officieel). Alle folklore wordt wel gestimuleerd want toerisme is een belangrijke bron van inkomsten. Tijdens onze trip werd het wel duidelijk dat degenen die het meest verdienen aan het toerisme niet behoren tot de etnische minderheden – dat zijn vooral “import” Vietnamezen met geld en contacten.
Wij namen de nachttrein naar Lao Cai en kwamen wat slaperig aan in deze grensstad. Gelukkig kon er om 5.00 al ontbeten worden op het station (dat kan op die tijd eigenlijk overal in Viet Nam). Met het vanuit Ha Noi reeds geregelde busje stopten we natuurlijk nog even op de grens met China en reden we daarna vrijwel direct door naar de Can Cau markt (zie fotoboek). Een etnische markt uit een plaatjesboek die eigenlijk vrij precies leek op de Peul markten uit West Afrika – zelfde kleuren, beesten, artikelen, gereedschappen (op de Chinese pornodvds na dan). Interessant om de contrasten te zien: oude vrouwen zonder gebit maar met mobiele telefoon bijvoorveeld. Verder zagen we best al wat toeristen op deze afgelegen plek. De volgende dag bezochten we de markt van Bac Ha, waar we logeerden, en die was al volledig ingericht op veel toeristisch bezoek. ’s Middags maakten we nog een korte tocht op 3 xe om (motortaxi) in de omgeving van Bac Ha. Dat was erg vermakelijk en onze motortaxi’s bleken goede gidsen: we bezochten een oude Frans paleis en een huis van een H’Mong familie waar we een glas sterke maiswijn kregen.
De tweede bestemming was het hooggelegen Sapa – een bekend oord voor toeristen en dat bleek ook. Hier was weining authentieks aan, vooral door de door import Vietnamezen gerunde toerisme industrie. Sapa is wel prachtig gelegen boven op een berg, is daarom ook een stuk koeler, en als je alle bebouwing en aangelegde rijstterassen weg zou denken doet het bijna Zwitsers aan. We logeerden in een mini hotel-restaurant gerund door een hotelschool voor kinderen uit kansarme gezinnen. In dezelfde straat ontmoetten we Mister Dao die nog een wandeling door de vallei voor ons organiseerde (zie foto’s) en bij vertrek nog een kilootje spinazie uit eigen tuin meegaf voor in Ha Noi! Dat was een mooie laatste dag waar de voorlaatste gehuld was in regen, laaghangende wolken, en een zieke Noa. De terugreis – ook met de nachttrein – was aanmerkelijk zwaarder dan de heenreis omdat nu de ariconditioning in de trein, die slechts één stand heeft, op volle kracht functioneerde en daarmee onze slaapcoupé tot vriesvak omvormde. Gelukkig kwamen we om 4.15 al aan!

Meer foto's: klik hier

Het is weer zo ver: moonfestival

De dagen voor het Moonfestival is het op Hang Ma nog drukker dan normaal! Brommers brommen zich langzaam een weg. Hang Ma ligt en hangt vol met lantaarns, maskers en cadeaus dit belangrijke kinderfeest.

Noa in Au Dai

Thomas in traditionele kleding

Ook de Internationale school besteedt elk jaar aandacht aan de belangrijkste Vietnamese feesten en vraagt de kinderen in traditionele kleding naar school te komen.

Vrijdagavond, de kinderen liggen net al in bed, horen we plotseling een enorm lawaai. Uiteraard springt de kinderen hun bed weer uit en vanaf het balkon zien we een optocht van mannen die op trommels slaan voor de draak aanlopen. Ze stoppen bij de buurman bij wie ze even naar binnen gaan.

All About Tet Trung Thu, the Mid-Autumn Moon Festival

The Mid-Autumn Moon Festival is one of the two most popular festivals in Vietnam, and has been important to families in Vietnam for many years. It is said that originally, the Mid-Autumn Moon Festival came about as a way for parents to make up for lost time with their children after harvest season. The harvest was done by September, (August in the Lunar calendar) and the parents were anxious to spend time with their children and do something special with them, as well as celebrate the harvest, after spending much time working hard and away from the family. It was held under the full moon, which represents fullness and prosperity of life.

Tet Trung Thu is very much like a combination of our Halloween and Thanksgiving. Children parade on the streets, while singing and carrying colorful lanterns of different sizes. Some of the popular shapes include fishes, stars, butterflies and a lantern that spins when a candle is inserted, representing the earth circling the sun. Dances are also traditional, and include the dragon dance and the flower dance.

It is customary to give Banh Trung Thu, boxes of moon cakes, which are traditionally very rich in taste. The cakes are filled with lotus seeds, ground beans and orange peels and have a bright yoke in the center to represent the moon.

Noa speelt piano!

LOL

Ja en dan is het weer eens tijd voor wat lol na al die serieuze zaken. Vandaag bedachten de kinderen dat het leuk was om een "sushi rol" te maken van papa. Een goed recept voor lol!

Educating ethnic minority children

For some beautiful pictures and interesting information about Unicef's work for ethnic minorities please click on Unicef.

CAC Infusion Pumps Donation, National Hospital of Pediatrics

Article in Lotus News September:

A donation of five infusion pumps to the National Hospital of Pediatrics Cancer Ward helps to increase the chemotherapy treatment available to patients.

While in industrialized countries nearly 80% of children treated for cancer will survive, this survival rate drops to 20% and even 10% in developing countries where access to information, early detection and treatment are often not available. Yet, most childhood cancers can be cured when detected early and treated without delay. Eighty percent of the world's children with cancer live in low-income developing countries where misdiagnosis, late diagnosis, lack of access and abandonment of treatment are almost insurmountable obstacles opposing improvement of outcomes.

National Hospital of Pediatrics: Cancer Ward
The Cancer Ward of the National Hospital of Pediatrics comprises of about eight crowded rooms, down along one long corridor. Cheery Christmas lights and cute wall paintings belie the serious business at hand. At any one time the cancer ward is dealing with 50 - 70- patients, ranging in age from new borns to 17 year olds. Patients are usually two to a bed as well as Mothers and Fathers sitting and helping alongside. Some are day patients, most live-in. All require daily treatment, usually involving chemotherapy. The most efficient way to administer this treatment is with an infusion pump. This simple electronic pump dispenses the necessary treatment accurately and precisely according to the patient's age, weight and dosage required.
Without the pump, the nurses have to figure out the correct dosage down to milimetres with simple drip fed bags, which makes it much more difficult. According to Dr Lan, head of the Oncology Department (of NHP) 3,000 children are admitted to her department every year. Understaffing and lack of sufficient pumps means that immediate treatment is not always available to these children.

CAC Infusion Pump Donation
When CAC visited the Cancer Ward in April 2009, the Ward had just eight infusion pumps in operation; one pump bought by the hospital, another pump received through private donation and the remaining six pumps given by a private clinic operating in Hanoi. These eight pumps were in constant use but could not address the overwhelming need for immediate treatment of so many patients. With this in mind, the NGO `Making Dreams Come True' approached the CAC for funding. `Making Dreams Come True' is headed by Que Nguyen who works tirelessly to improve the facilities and amenities for children in the hospital. Having visited the ward and reviewed the facilities and patient numbers, CAC proposed to the HIWC Board that five new infusion pumps be donated to the Cancer Ward. On May 14th, 'Making Dreams Come True' organised a handover ceremony for the pumps. With National TV and press attending CAC Co-Chair Anna Pia Hudtloff presented the five new machines to Dr Lan, Head of Oncology Department. Que got some of the children to sing and invited mothers to share their experiences of dealing with a child with cancer.With more music and songs cookies and drinks were handed out to all the patients and families on the Ward.

Maeve O'Donovan
Lieke Berghauser Pont

Verlof in Nederland

De eerste week logeerden we in Arnhem. Naast de noodzakelijke dokters- en tandartsbezoeken, genoten we van het mooie weer, de prachtige tuin van opa en het lekkere eten van oma en de luxe van een speeltuin en zwembad op loopafstand op de camping de Hooge Veluwe. Op Noa's verjaardag hadden we een huis vol kinderen die allemaal met veel plezier meededen aan de speurtocht die Shelita voor hen uitzette. Voor Annique was het super dat haar vriendje uit Hanoi, Sietse, kwam kamperen op de camping. Ze logeerde er zelfs een nachtje in de kampeerbus!

De tweede week verhuisden we naar Wageningen naar Kilian en Saskia.







Noa was dat weekend samen met haar twee nichtjes Marit en Kasja aan het kamperen bij haar favoriete oom en tante uit Maastricht. Het kamperen was een groot succes. Er werd gewandeld, gezwommen, ijs gegeten, kampvuur gemaakt, veel gelachen en weinig geslapen.

In Wageningen is het altijd gezellig en druk, zeker op de dagen dat Kilian of Saskia thuis zijn en dan ook op de twee kinderen van Saskia haar zus passen. Voor onze kinderen super zoveek speelkameraadjes. Noa mocht mee naar de eindmusical van Lars, waarin hij een hoofdrol had. En wij gingen in Utrecht naar een prachtige opera bij het fort van Rijnauwen. Dankzij de vele truien en warme dekens hadden we het niet koud. We sloten de week af met een bezoek aan de Efteling, waar Noa en Marit in de pyton gingen. Op zondag zagen we veel vrienden en bekenden op een lunch die we hadden georganiseerd in de bossen van Utrecht.

De derde week brachten we door in Frankrijk, tussen Limogen en Orléans in een opgeknapte boerderij samen met Paul zijn broer, vrouw en kind en zijn ouders.







Op de terugweg stopten we bij oude vrienden uit Dakar. Laten we hopen dat hij die baan in Cambodja krijgt! En uiteraard maakten we ook een stop in Maastricht bij Henk en Mique die we afsloten met een echte Senegalese avond met Ceebu Jen en heel veel kinderen.

Voor meer foto's: klik hier

Nog twee nachtjes slapen

Nog twee nachtjes slapen en dan gaan we naar Nederland. De kinderen tellen al een paar dagen de nachtjes en verheugen zich ontzettend op Nederland. Annique denkt daar iedereen uit Hanoi, die ook naar Nederland gaat, te zien. Noa verheugt zich op haar kampeerweekend met haar favoriete oom en tante en haar nichtjes. Thomas doet stoer mee, maar kan zich er helemaal geen beelden bij vormen denk ik.

Even ontsnappen aan de hitte en aan de drukte van de stad. De koffers moeten nog gepakt, iets waar ik morgen maar eens aan ga beginnen. Vooral niet teveel meenemen, de ervaring leert dat we altijd veel kopen en het altijd passen en meten is op de terugweg.

Bruiloft Hân, onze hulp

Afgelopen zaterdag trouwde onze hulp Hân. Om half elf werden we verwacht in een restaurant in de botanische tuin. Om half twaalf zaten we in een zaal vol vietnamezen aan de lunch. De kinderen, die veel te weinig geslapen hadden hingen meer dan ze zaten. Nu kunnen zij ook niet echt enthousiast worden van vietnamees eten. Ons smaakte het wel prima. Fijn is dat het allemaal heel vlot gaat hier, geen speeches, geen verschillende gangen. De tafel wordt gewoon vol gezet met alles wat er is en als je klaar bent ga je ook weer naar huis.

Thuis iedereen (zeer tegen hun zin) in bed gelegd. Maar ondanks wat protesten heeft iedereen toch even geslapen. 's Middags waren we bij Hân thuis uitgenodigd. Met een kopje thee wachten we op de bruidegom en zijn familie die Hân thuis kwamen halen. Annique en Noa vonden het opmaken van Hân wel interessant. Na aankomst van de bruidegom, trokken de familie's zich heel even terug. Hân kreeg een prachtige gouden ketting en armband overhandigd van haar moeder en er werden allerlei foto's gemaakt. Daarna vertrokken ze naar zijn huis.

Daar zijn wij er tussen uitgeglipt omdat de kinderen een feest hadden. Paul is 's avonds ons kado nog gaan brengen. Om zeven uur bleek hij al te laat voor het eten. De bruidegom, een vietnamees die in Tjechië werkt, ontdekte tot zijn vreugde dat hij met Paul duits kon spreken. En nu maar afwachten hoe lang Hân nog bij ons blijft.....

Verjaardagsfeestje Noa

Afeglopen vrijdag vierde Noa haar verjaardag met 5 meisjes van school en twee vriendinnen van de nederlandse school. Ingredienten: zwemmen. cupcakes versieren, een quiz, pizza, film en sleep-over.

Een ergernis minder: zwembadpomp gemaakt

Bij het rijtje ergernissen stond lange tijd ons niet functionerende zwembad. Al heel wat maanden geleden betaalden we mee aan het installeren van een hek en het plaatsen van een pomp. Maar de pomp die geïnstalleerd bleek niet goed te werken. Om het zwembad te kunnen zuigen, moest het eerst geleegd worden. Na heel wat bellen en mailen met de dochter van de huisbaas, hebben we nu een nieuwe pomp en kunnen we zwemmen in ons eigen zwembad. Het zwembad is dan wel heeeeel erg klein, maar toch we kunnen er in zwemmen. Dit weekend dook Paul er voor het eerst in, een beetje geholpen door zijn drie schatjes. De temperatuur in Hanoi is er ook naar. Vandaag was het echt bloedheet en dan ook nog heel vochtig. Ik had mijn fiets in de zon laten staan en kon NIET op het zadel zitten en moest er een handdoek opleggen.

Sports and fun day at Rainbowschool

Kraambezoek

Afgelopen weekend gingen we op kraambezoek bij Angela Mai. Een schattig meisje dat zich voorbeeldig gedroeg tijdens ons bezoek. Zelf tijdens en na het bad huilde ze niet. Misschien door de kruiden in het bad? Of door de geheime gave van de schoonmoeder die haar kleindochter in bad deed... Of gewoon karakter...

Dankzij dit bezoek heb ik weer wat interessante dingen geleerd over Vietnam:

- Na de bevalling moet de moeder 7 eieren eten als ze bevallen is van een meisje en 9 als het een jongen is;

- Normaal gesproken woont het gezin bij de schoonouders en de schoonmoeder speelt een belangrijke rol bij de verzorging van de baby. In dit geval woont de moeder nu bij het gezin;

- De moeder mag zich na de bevalling een maand niet wassen;

En zo zullen er nog wel veel meer tradities bestaan waar wij nog geen weet van hebben.

Naar het Noorden

Samen met vrienden gingen we een paar vrije dagen naar het Noorden. Toen we erachter kwamen dat Paul met zijn Nederlandse rijbewijs hier niet mag rijden, besloten we een bus te huren - we waren tenslotte met 4 volwassenen en 5 kinderen. Dit leek ons bovendien gezelliger, en dat was ook zo. We vertrokken woensdagavond na het eten en misten daardoor helaas wel de koninginnedagreceptie. Het was druk op de weg - iedereen wilde graag naar familie in de provincie in deze vrije dagen periode - dus we deden er lang over om de stad uit te komen. We sliepen in een prima hotel in Tuyen Quang en reden de volgende ochtend door naar PanHou village, ons verblijf in de heuvels van de provincie Ha Giang (bij de grens met China). Een prachtig gebied waar veel mensen wonen van de Dao ethnische groep die zich nog hullen in traditionele kledij en waarvan de oudere vrouwen gitzwarte monden en tanden hebben van het eten van betelnoten. De manager van het hotel - een groepje bungalows in de vallei - is een Fransman en we konden dus ons Frans weer even opfrissen. Fris was het overigens ook buiten, en het regende stevig. Bij aankomst bleek dat Lieke de tas met fotocamera en portemonnee onderweg in een koffieshop had laten staan. De chauffeur van de bus was al naar huis om te slapen dus toen is Paul achterop een brommer teruggegaan. Een flinke tocht van 2 uur heen en 2 uur terug - de terugweg in dichte mist, in het donker en in de regen bijna stapvoets over de bergwegen. Gelukkig werd de tas teruggevonden! De volgende dag regende het nog steeds maar besloten we toch met een gids een wandeltocht te maken. Daar kregen we geen spijt van. Een prachtige tocht door de heuvels, over modderige en glibberige paden, lunchend bij een Dao familie op de heuvel, afdalend door de rijstvelden, en de modder afwassend bij aankomst in de rivier. Bijna de hele dag onderweg. De kinderen stimuleerden elkaar en vonden genoeg afleiding om het vol te houden - Thomas bij Paul op de rug en soms lopend. De volgende ochtend maakten we nog een korte tocht zonder gids - met veel klauterwerk omdat we de paden niet goed konden vinden. Gelukkig was het inmiddels droog. Aan het eind van de middag reden we weer terug naar Tuyen Quang en de volgende ochtend - na koffie en de onvermijdelijke noodle soup - weer terug naar Ha Noi.

Thomas zijn eerste echte verjaardagsfeestje

Gister vierde Thomas zijn eerste verjaardagsfeestje met vriendjes van Rainbowschool. Gezien alle drukte deze weekenden, besloten we het gewoon op maandagmiddag op zijn echte verjaardag te vieren. Uiteraard wilde hij niet naar bed toen hij uit school kwam, maar viel vlak voor zijn vrienden kwamen natuurlijk in slaap op de bank.

Er kwamen vijf jongens en een meisje. Na het uitpakken van de kado's bleek dat de grote houten garage die hij van ons had gekregen tot de nok toe gevuld kon worden met nieuwe auto's. Andere hoogtepunten waren de taart, de poppenkast en het koekhappen. Thomas had het uitstekend naar zijn zin en viel moe in slaap in een bed vol met auto's.

Koninginnedag!

Wat een feest koninginnedag in een pagode in Hanoi. Zie je het al gebeuren, koekhappen en idols wedstrijd in een Moskee in Dakar? Hier in Hanoi kan dat. Een paar nederlanders hadden er veel werk van gemaakt. Ook onze kinderen waren aangemoedigd "on stage" te gaan. Noa, samen met Louise, Lara, Isabelle en Olivier. Annique mocht op het laatste moment nog meedoen met Peer en Kees. Ongerust vroeg ze gisteravond of ze echt op het dak moest.... Er was haar gezegd dat ze bij het lied "kom van dat dak af" op het dak zou moeten. We waren haar even vergeten te vertellen dat een kruk het dak zou zijn...

Met zulke stoere kids konden wij als moeders natuurlijk niet achterblijven. We kozen voor de vertolking van "eet je bie ba boe ba bord nou leeg". Nu mochten wij eens degene zijn die vieze gezichten trokken...

Oranje Boven!